Anuluj swój kredyt frankowy.

“Sąd Najwyższy przesądził, że umowę badamy według stanu z chwili jej zawarcia. To wielki cios dla bankowych pełnomocników, którzy dość powszechnie twierdzili, że uczciwość umowy trzeba sprawdzać także przez pryzmat tego, jak bank ją później faktycznie wykonywał. W praktyce oznacza to, że bezpowrotnie przepadły argumenty w rodzaju „kursy w naszym banku były ustalane uczciwie”, „kredyt się w sumie i tak opłacił” a wraz z tym i wszelakie wnioski dowodowe, z biegłymi na czele, którzy mieliby te kwestie roztrząsać.”

“Sąd Najwyższy – i tu chwała mu za to – orzekł także, że oprócz „zwykłej” nieuczciwości umowy kredytowe mogą być wadliwe także dlatego, że są, a ściślej mówiąc w chwili ich oferowania i zawierania mogły być, nieprzejrzyste. I wyjaśnił, że ta nieprzejrzystość polegać może na tym, że będąc konsumentem nie da się – w chwili zawarcia umowy – zrozumieć, co zawarcie takiej umowy faktycznie oznacza (ekonomicznie). Cieszy szczególnie to, że podnoszone przez nas w procesach argumenty w tym zakresie zostały ostatecznie „namaszczone” przez Sąd Najwyższy jako trafne.”

“Sąd Najwyższy uznał także, że wadliwej umowy „frankowej” nie da się następczo naprawić. Sąd odniósł się i do wariantu, w którym tej „naprawy” dokonywałby jednostronnie konsument, jak i do wariantu wspólnej (bankowo-konsumenckiej) „naprawy” (aneksem do umowy), a nawet do naprawy przepisem prawa. Sąd pochylił się zwłaszcza nad kwestią aneksów, zresztą w bardzo ciekawy sposób. Przedstawił mianowicie katalog sytuacji, w których takich aneksów nie da się uznać za działania „naprawcze”, a katalog ten – w prowadzonych przez nas sprawach – oznacza, że sto procent aneksów wypada z tych rozważań już w przedbiegach.”

“Kontrolerzy z Najwyższej Izby Kontroli w najnowszym raporcie ostro potraktowali sektor bankowy i państwo. W ich ocenie winni problemu frankowiczów są instytucje odpowiedzialne za ochronę konsumentów, jak UOKiK czy KNF. To one miały nie poradzić sobie ze wzrostem liczby zaciąganych kredytów w obcych walutach. Z drugiej strony wina ma leżeć po stronie zarządzających bankami. Zdaniem NIK warto rozważyć nałożenie na nich sankcji”

“Ważny wyrok zapadł w Sądzie Okręgowym w Warszawie 27 sierpnia 2018 r. (XXIV C 241/17). W wyroku Sąd stwierdził nieważność umowy kredytu hipotecznego Banku Millennium ze względu na naruszenie podstawowych zasad prawa cywilnego. Sąd stwierdził że błędne jest stanowisko Banku Millennium o rzekomo walutowym charakterze kredytu”

“Zgoda konsumenta musi być jednoznacznie, wyraźnie i stanowczo ukierunkowana na sanowanie wadliwego postanowienia. Wyrażenie zgody na zmianę umowy przez wyeliminowanie niedozwolonego postanowienia (zastąpienie go innym, uzupełnienie itp.) – choćby zmiana ta była indywidualnie uzgodniona – nie może być traktowane samo przez się jako wyraz woli sanowania wadliwego postanowienia ze skutkiem “ex tunc”.”

“Nie można również uznać, że zawarcie aneksu z 18 sierpnia 2009 r. oznaczało zmianę podstawy prawnej świadczenia, do którego zobowiązani byli powodowie. Podstawą tą nadal pozostawał stosunek prawny wynikający z umowy kredytowej, a zmiana nazwy udzielonego kredytu z „kredytu indeksowanego do waluty CHF” na „kredyt walutowy w walucie CHF” nie ma decydującego znaczenia, zwłaszcza że – jak wyżej wskazano – nie przyniosła ona nawet skutku w postaci zmiany sposobu spłaty kredytu.”

“Wszak w istocie tak niejasne i niepoddające się weryfikacji określenie sposobu ustalania kursów wymiany walut stanowi dodatkowe, ukryte wynagrodzenie banku, które może mieć niebagatelne znaczenie dla kontrahenta, a którego wysokość jest dowolnie określana przez bank. Dość wskazać, że o poziomie podlegającego wypłacie kredytu, jak też zwłaszcza o poziomie zadłużenia ratalnego (i to już spłaconego) konsument dowiaduje się post factum, po podjęciu odpowiedniej sumy z jego rachunku, służącego obsłudze zaciągniętego kredytu hipotecznego.”

“W umowach kredytu konsumenckiego są nieważne – z wyjątkiem warunków umownych negocjowanych indywidualnie – te warunki, na podstawie których instytucja finansowa przy uruchomieniu środków przeznaczonych na nabycie rzeczy będącej przedmiotem kredytu lub leasingu, postanawia zastosować kurs kupna, a przy spłacie długu – kurs sprzedaży lub kurs wymiany odmienny od kursu ustalonego przy uruchomieniu środków.”

“Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 w związku z art. 7 ust. 1 i 2 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nieważności nieuczciwego postanowienia umownego zawartego we wzorcu umowy konsumenckiej, wywierało, zgodnie z tymi przepisami, skutki wobec ogółu konsumentów, którzy zawarli z zainteresowanym przedsiębiorcą (red: Bankiem) umowę, do której stosuje się ten sam wzorzec umowy, w tym wobec konsumentów, którzy nie byli stroną postępowania o zaniechanie naruszeń.”